Het allermooiste van 1997 staat op onderstaand lijstje. Daarnaast was er nog best een hoop de moeite waard. Maar echt bijzonder? Ik weet het niet. Het feit dat ik niet zonder meer een lijstje van goede conderten en cd's uit mijn mouw schud, zegt genoeg. Het gaat met hangen en wurgen.

Net als in 1996 zat het venijn in de staart. Verraste Wilco me toen aangenaam met de cd Being there, nu deed Dylan iets wat ik niet meer voor mogelijk had gehouden. Zo maar uit het niets was daar in december opeens de cd Time out of mind. Veel te lang, maar door het slim programmeren van de cd-speler kun je er zelf een meesterwerk op lp-lengte van maken. Interactief heet dat geloof ik.
Dylan gaat met deze cd zelfs John Fogerty vooraf. Diens Blue Moon Swamp brengt de hoogtijdagen van Creedence in herinnering, maar kent ook wat mindere nummers.
Deze twee oude rotten worden op de voet gevolgd door dé verrassing van 1997: de cd 'Round here van de Nederlandse Texaan J.W. Roy.

Wat lag er nog meer regelmatig  in de cd-speler? Oud werk van Creedence Clearwater Revival, Tony Joe White en Jerry Jeff Walker, niet zo oud werk van Uncle Tupelo en Wilco, Guillermo Portabales (El carretero; te dood om door Ry Cooder op sleeptouw te worden genomen), Nick Cave (The boatman's call; ging toch wel snel vervelen), the Backsliders (Throwin' rocks at the moon), Fred Eaglesmith (Things is changin' en Lipstick, lies & gasoline), Jack Ingram (Livin' or dyin'), Guy Clark (Keepers), Johnny Cash (Unchained), Tom Russell (The long way around), Bruce Robison (Wrapped), Alison Krauss (Now that I've found you), James McMurtry (Where'd you hide the body), Buena Vista Social Club, Rubén Gonzalez, Paul Simon (Songs from The Capeman), de Kossoy Sisters (Bowling green) en The songs of Jimmy Rodgers: A tribute (met een prachtig nummer van Bono; ik moet het eerlijk toegeven). En Iris natuurlijk.

En wat gebeurde er in de concertzalen? Doug Sahm zie ik nog voor me (stel je Freek de Jonge met een zwarte Stetson voor). Steve Earle speelde twee keer overtuigend de 'ruwe bolster, blanke pit'. Maar verder...
Ik zag en hoorde voor het eerst iemand tegelijkertijd piano en gitaar spelen (Giant Sand in het voorprogramma van BR5-49). Er waren mensen die het mooi vonden. Rubén Gonzalez pingelde er in Nijmegen lustig op los. Over Beth Orton en Keb'Mo' weten jullie alles al. De Kift was leuk op een verloren zondagmiddag, evenals Jools Holland op zo'n zondagavond.
Verder weet ik het eigenlijk niet. Ik weet wel wat níet doorging: Neil Young sneed zich in zijn vinger en John Fogerty 'zal wel geen goesting gehad hebben', aldus de telefonist van het Brusselse Ancienne Belgique op de vraag waarom het aangekondigde concert niet doorging.

En verder? Andreas opende een cd-winkel, waar ik nodig eens naar toe moet.
Op tv was de serie The history of rock 'n' roll. The Commitments was ook de derde keer nog een geestige film. Op de radio deed Jan Donkers het dit jaar onder het motto 'High forehead, low profile'. Mojo en No Depression vallen om de zoveel tijd in de brievenbus. Het eerste jaar zonder Oor sinds de puberteit heb ik (moeiteloos) overleefd. Internet levert ook over muziek een schat aan informatie; zinnige en onzinnige. En cd's kopen via het net gaat steeds makkelijker.