Het jaar bestond natuurlijk uit louter hoogtepunten.

Van de boeken die ik gelezen heb, staat bovenaan de lijst Angela's ashes van Frank McCourt, een prachtige autobiografie over z'n jeugd in Ierland. Een debuut waarmee hij meteen de Pulitzerprijs voor non-fictie won. Degeen die dit boek niet gelezen heeft, kan niet verder met z'n leven, zou ik zeggen.

Muzikaal gezien waren daar de optredens van Van Morrison en Dylan, om er maar een paar te noemen, want er waren er veel, vorig jaar. Het kan ook het jaar daarvoor zijn geweest, maar ze waren zo goed, dat ze minstens twee jaar meekonden.

Tijd is een soort fluïpipidum met het gevolg dat, wat mij betreft, 1997 zich vooral kenmerkte door platen die niet in dat jaar zijn uitgekomen en boeken die toen niet geschreven zijn.

Neem bijvoorbeeld de muziek van Howlin' John Muddy Hooker Lee Waters. Mij al jaren bekend, de boxen stonden al te rijpen in de kast, maar door het lezen van de blues-boeken op de lijst bleek het allemaal nog mooier te zijn dan ik gedacht had.

De projecten van Alan Lomax en Harry White zijn te waanzinnig om in woorden te vatten en 'Black' rock 'n' roll is een cd van een zeer verdacht label zonder enige informatie, maar waaruit wel blijkt dat de zwarte dames en heren er ook veel van konden.

Kortom, een mooi jaar.