1997 was voor mij het jaar van de minidisc. In 1996 was bij een inbraak zo'n beetje alles wat met muziek te maken had bij mij gestolen: de complete installatie, maar ook walkman, koptelefoon, en niet te vergeten alle cd's. Mijn platen hadden ze laten staan, een geluk bij een ongeluk, want daar zitten een paar absoluut onvervangbare exemplaren bij. Ik nam mij voor nog slechts spaarzaam (nieuwe) cd's te kopen en de back catalogue zoveel mogelijk op minidisc op te nemen: twee cd's op een schijfje, zonder de klotennummers die
er altijd wel opstaan.

Ik ben inderdaad zo begonnen, maar hield daar gauw mee op; de verleiding om de cd's zelf te kopen was te groot. Wel heb ik een groot aantal compilaties gemaakt; dat vind ik nou eenmaal leuk werk, en de minidisc leent zich er goed voor. Ik ben zeer tevreden met mijn md-tjes van onder meer Neil Young, Led Zeppelin, Roy Orbison en natuurlijk de jaren-60 compilaties, netjes gerangschikt per jaar. Toch begon ik behalve nieuwe ook weer snel oude cd's te kopen, waardoor ik vorig jaar uiteindelijk meer cd's heb gekocht dan ooit. Het oogt nou eenmaal niet, acht cd's op de plank.

De oude aankopen laat ik hier verder buiten wege, ik noem mijn tien meer of minder favoriete cd's van 1997 (sorry, ik heb een onweerstaanbare voorliefde voor top-tienen en top-vijven).